#1 Best dog forever

Toen ik heel jong was liep er een man door onze straat. En die viel voor onze voordeur neer. Ik herinner me dat heel de straat in rep en roer was. Dat onze voordeur open stond. Dat mijn vader zijn jas over die man had neergelegd. Die jas wat zwart. Die man was gekleed in zwart. Alles was zwart. Zelfs zijn hoed was zwart. Maar de lucht was licht. Om eerlijk te zijn weet ik achteraf niet meer of dat allemaal echt zo was. Was al zijn kleding zwart? Ik kan me ook niet voorstellen dat die man daadwerkelijk het soort cowboy hoed op had die ik me herinner. Ik hoorde toen, nadat mijn vader zijn jas over die man had gelegd, dat die man epilepsie had. Hij had een aanval gehad. En dan ging je schudden op de grond. We moesten maar binnen blijven van mijn moeder. Want, eng. Dat is mijn enige ervaring ooit geweest met epilepsie. En mijn vader was een held. Want hij had zijn jas aan die man gegeven. Volgens mij had hij ook de ambulance gebeld. Er is zover ik weet daarna nooit meer over gesproken thuis. Ook niet met kindjes uit de straat. Inmiddels ben ik ervaringsdeskundige. Niet bepaald iets om trots op te zijn, want het betekent dat ik dus heel wat aanvallen heb gezien.

Als je als ouder nog nooit te maken hebt gehad met epilepsie en ineens in een medische molen belandt dan is dat ontzettend overweldigend. Ons zoontje kreeg met zes maanden oud zijn eerste epileptische aanval met alle toeters en bellen; ambulance, politie, trauma helicopter. Weer heel de straat in rep en roer. Maar nu niet door een onbekende man die voor onze voordeur lag, maar voor m’n eigen baby die in onze badkamer lag. Inmiddels is die baby vijf jaar oud. En van die vijf jaar willen we al zeker drie jaar een assistentiehond voor hem.

Dit is dan ook waarom ik hier schrijf. Ik zal alvast toegeven dat ik heel erg de balans moet zoeken tussen openhartig zijn, en niet de meest kwetsbare momenten van mijn zoontje blootleggen. Hij is immers zijn eigen persoon en te jong om te bepalen wat er met de wereld gedeeld mag worden. Wij kiezen er dan ook voor om nooit foto’s of filmpjes van hem tijdens ziekenhuis opnames of aanvallen te delen (iets waarvan we werden gepushed om wel te doen om meer donaties te genereren, maar we koppig weigerden – daarover later meer). Maar tegelijk voel ik ook een soort nederigheid of verantwoordingsgevoel om meer te delen met alle lieve mensen die onze actie hebben gedeeld of hebben gedoneerd.

Het zal niet veel schelen of het is precies een jaar geleden dat Jasper een geefactie is begonnen voor onze zoon. Wij wisten dus al vrij vroeg dat we een assistentiehond wilden voor onze zoon. Als je kind epilepsie heeft is dat hartverscheurend. Naast de aanvallen, alle controles in het ziekenhuis, in het epilepsie centrum, bij de logopedist, de opnames, cognitieve- psychologische- motorische testen en evaluaties zit je als ouder ook nog eens 24/7 boven op je kind. Voor zijn veiligheid. Wij mogen geen aanval missen omdat hij al veel statussen heeft gehad en het risico op een status epilepticus hoog is bij zijn type epilepsie. Dus wat doe je? Je bent altijd bij hem. Altijd. Speelt hij in de tuin? Je bent erbij. Wil hij boven spelen? Je bent erbij. Wil hij beneden tv kijken terwijl je de was boven moet doen? Je blijft erbij. Slaapt hij? Ja, ook dan zijn we erbij want de saturatie monitor heeft vaker een aanval gemist. En dan langzamerhand, na een aantal jaar, denkt je kind ineens dat je geen vertrouwen in hem hebt. En dat hij niets zelf kan. Want je bent er ALTIJD bij. Dus… tijd voor een BFF in de vorm van een hond om (op momenten) het van ons over te nemen. Ofwel een Best Dog Forever.

Die geef actie dus.. een jaar geleden was er in het nieuws een vrouw die een geefactie was begonnen voor het kopen van een huis. Ik geloof dat ze landelijk aandacht wilde vragen voor de problemen op de huizenmarkt. Zij had in een korte tijd een hele hoop geld bij elkaar. Dus Jasper dacht: oké, ga ik ook proberen. In alle eerlijkheid verwachtten we een paar tientjes bij elkaar te krijgen. En die assistentiehond was een droom. Misschien iets voor de toekomst. Sowieso pas flink wat jaren later want de kosten zijn immens. Maar het liep als een tierelier! En dat was zó hartverwarmend. En hoopvol. En ook emotioneel. Want we voelden alle liefde. En we zagen alle lieve berichtjes. En het voelde alsof al die lieve mensen (maar liefst 730 donateurs!!!!) om ons zoontje gaven. En dat is fantastisch. Ineens naderden we het streef bedrag en werd het allemaal heel tastbaar. Maar we wisten niet hoe we iedereen konden bereiken om te bedanken. En om te laten weten wat voor gevolgen het allemaal had gehad en wat er allemaal stond te gebeuren. Tot mijn lieve vriendin, Gabi, met het idee kwam om onze ‘reis’ met onze Hulphond te bloggen. Dus, voila.

Het is na al deze alinea’s een beetje laat om te zeggen: ‘lang verhaal kort’. Maar waar het op neerkomt is dat we een hele fijne organisatie hebben gevonden waarmee we een pup gaan trainen tot assistentiehond, én we een fokker hebben gevonden waarvan we een fantastische pup hebben afgenomen. HET GAAT DUS ECHT BEGINNEN! Op maandag 18 juli hebben we een prachtige labrador pup van 8 weken oud verwelkomd in huis. En zijn naam is Noah.

Voor degenen die hebben gedoneerd, onze actie hebben gedeeld en interesse hebben getoond: we zijn jullie eeuwig dankbaar! We kijken zo uit naar de aankomende twee jaar waarin Noah de groei zal maken van een pup naar een assistentiehond. Naar de nieuwe beste vriend voor ons zoontje.

Voor degenen die het leuk vinden om meer te volgen; we zullen ons best doen om regelmatig wat te delen de aankomende twee jaar over het proces tot certificering van onze pup tot assistentiehond (en alle hectiek in huis die het met zich meebrengt).

Veel liefs en dankbaarheid van ons!